 |
 |
|
|
Juf & co deel 3
Juli 2012 verscheen bij uitgeverij Clavis het derde deel van de serie Juf & co:De dag dat Jodocus B. zijn paard wilde leren fluiten.
De tekeningen zijn gemaakt door Marjolein Hund.
Terwijl ze de zolder opruimen, vinden de kinderen een oude brief in een ouderwets handschrift. Na veel gepuzzel snappen ze pas wat erin staat. Zo komen ze op het spoor van een bijzondere geschiedenis die zich vroeger heeft afgespeeld op de plek waar de school staat. Bovendien vinden ze een oude sleutel. Een sleutel die " als ze moeten geloven wat er in de brief staat " leidt naar de plek waar iets ongelooflijk kostbaars te vinden is. Natuurlijk willen de kinderen uitzoeken waar die plek is. Maar ze zijn niet de enigen die in de sleutel geïnteresseerd zijn. Als de juf noodgedwongen afhaakt bij de zoektocht krijgen ze gelukkig hulp van een oudere dame. Tenminste, daar ziet het naar uit Het wordt een spannend, detectiveachtig verhaal, waarbij veel niet is wat het lijkt, en sommigen niet zijn wie ze lijken.
De dag dat Jodocus B. zijn paard wilde leren fluiten is te koop, bijvoorbeeld bij Het Verboden Rijk (klik hier). Of op Bol.com. Klik hier als je daar meteen naar toe wilt.
Fragment uit 'De dag dat Jodocus B. zijn paard wilde leren fluiten'
'Mijn moeder snurkt,' zegt Stan. 'Ik heb het ontdekt toen ze gisteren op de bank lag te slapen.'
'Mijn opa ook,' zegt Saimi.
'Die van mij heeft een snor ...' begint Lucas.
'Jouw moeder?' Stan laat zijn neus rimpelen alsof hij het hoofd van Lucas in een levensgroot spruitje ziet veranderen. Een spruit die híj op moet eten. 'Heeft jouw moeder een snor?'
'Nee, man, mijn opa! En hij doet ook regelmatig een dutje en dan zegt hij altijd: ik ga even snurkelen.'
'Wat heeft zijn snor daarmee te maken?' vraagt Stan.
'Eh ... niks, eigenlijk,' moet Lucas toegeven.
Hij vraagt zich af hoe hij op die gedachte is gekomen. De dingen die hij denkt, gaan soms als stuiterballen door zijn hoofd. Hij weet vaak niet waar ze vandaan komen, en al helemaal niet waar ze naartoe gaan.
Stan haalt zijn schouders op.
'Goed, mijn moeder lag dus op de bank te snurken,' gaat hij verder. 'Ik dacht, laat ik...'
'Hé, gaan jullie niet naar school?' Het is Aysel die hem onderbreekt. Met haar broertje Erdem aan de hand sluit ze bij Lucas, Stan en Saimi aan.
'Is het al tijd?' vraagt Saimi.
'Toen ik wegging was het al één uur,' zegt Aysel. 'Dus misschien hebben we nog tien minuten.'
'We zouden toch wachten?' zegt Lucas.
'Op wie?' vraagt Aysel.
'Op Emma.'
'Waarom?'
'Zomaar.'
'Ja, ja,' zegt Aysel met een veelbetekenend lachje. 'Jij wil op Emma wachten. Zomaar.'
Lucas voelt de warmte naar zijn wangen stijgen. Het is alsof er iemand met een heet washandje over zijn gezicht veegt. Een hoofd vol stuiterballen en een kop als een zuurstok. Soms wou hij dat hij zich onzichtbaar kon maken.
'Mijn moeder lag dus te snurken,' zegt Stan. Hij is vastbesloten zijn verhaal af te maken. 'Ik dacht, laat ik eens een grapje uithalen. Ik heb weleens gehoord dat je iemand die snurkt in zijn neus moet knijpen. Dus ik dacht ...'
'Daar is ze al,' onderbreekt Saimi hem.
Lucas kijkt waar ze naar wijst. Een eindje verderop komt Emma het parkje in gehuppeld. Hoewel ... Je kunt het eigenlijk geen huppelen noemen, wat ze doet. Het lijkt eerder alsof ze zweeft. Zwevend huppelen. Zwuppelen. Hij moet even grinniken om zijn zelfbedachte woord.
'Kijk hem blij zijn,' zegt Aysel. 'Hij ziet Emma, en hij begint te lachen. Niet doen, Erdem!'
Haar broertje is aan haar arm gaan hangen.
'Ik wil naar school,' zegt hij zeurderig. 'Als we te laat zijn, krijg ik straf van de juf.'
'En als je mijn arm uit de kom trekt, krijg je straf van mij,' bromt Aysel.
'Zit jouw arm in een kom?' Je ziet aan Erdems gezicht dat hij probeert zich er iets bij voor te stellen. Dan begint hij te grijnzen. 'Een kom met soep?'
Zijn zus let al niet meer op hem. Net als de anderen kijkt ze naar Emma, die nu het groepje tot op een paar meter is genaderd. Er is iets vreemds aan haar. Niet alleen de manier waarop ze loopt, maar ook hoe ze kijkt. Dwars door alles en iedereen heen, lijkt het wel.
Alsof ze naar een optocht kijken, zien Lucas, Saimi, Stan en Aysel hun vriendin voorbij komen. Ze heeft haar neus in de lucht en in haar hand wappert een blaadje papier.
'Hé, Emma!' roept Lucas ten slotte.
Emma blijft staan en kijkt om zich heen alsof ze zich erover verbaast dat ze haar naam hoorde. Als ze haar vrienden ziet, knikt ze even met haar hoofd. Een deftig knikje. Een prinsessenknikje. En alsof dat al niet raar genoeg is, begint ze nu ook met haar hand te wuiven alsof ze de koningin zelf is.
'Wat is er met jou?' vraagt Saimi.
Emma komt een paar passen dichterbij.
'Dag, gewone mensjes,' zegt ze dan. 'Jullie willen zeker een handtekening?'
'Doe eens even normaal,' zegt Saimi.
'Dan niet,' zegt Emma. Ze gooit haar hoofd in haar nek en draait zich om.
'Wacht even,' roept Lucas.
'Joh, laat gaan,' zegt Aysel.
'Precies,' vindt Stan. 'Mijn moeder ligt dus op de bank en ik denk ik zal haar neus eens dichtknijpen. Ik sluip naar haar toe, en ik wil net ...'
Hij merkt dat hij tegen een paar ruggen aan het praten is. De anderen hebben zich omgedraaid en zijn achter Emma aan richting school gelopen. Hij heft zijn armen, maar laat ze dan als twee lamme vleugels weer vallen.
Op dat moment kijkt Saimi om. Als ze Stan daar zo hulpeloos ziet staan, wenkt ze dat hij moet komen. Ze wacht tot hij bij haar is.
'Wat is er met Emma?' zegt Stan.
'Weet ik veel. Het zal wel grappig bedoeld zijn. Maar we moeten opschieten, anders komen we echt te laat.'
'Kom op, dan,' zegt Stan, en hij zet er meteen flink de sokken in.
Saimi moet een kort sprintje trekken om hem weer in te halen.
'Wat was dat nou met je moeder?' vraagt ze.
'Oh, niks,' zegt Stan. 'Gewoon een stom verhaal.'
'Toe nou,' smeekt Saimi. 'Vertel het nou.'
'Nee,' houdt Stan vol. 'Gewoon een stom verhaal over hoe ik een oplawaai kreeg.'
'Zoiets,' lacht Saimi, en ze stompt Stan tegen zijn bovenarm.
'Au, auwauwau,' kreunt Stan aanstellerig. Maar hij lacht erbij, want stompjes van Saimi zijn zoveel zachter en liever dan oplawaaien van zijn moeder.